domingo, julio 30, 2006

DOS CONTRA EL MUNDO


CAPITULO IV

Compostela era una ciudad grande, con muchos habitantes. Un forastero llegaba a la ciudad. El sol, al mediodía, pegaba terriblemente fuerte. El forastero era Charly Xoca. Al llegar al saloon pidió un whisky y después de tomarlo preguntó en voz alta:
- ¿ Sabe alguien donde se hospedan Gratt Tasende y Norton Planeta ?
Se hizo un tenso silencio en el saloon.
El lo repitió y añadió:
-Tranquilos, solo es para hablar, no para enfrentarnos. Sería estúpido por mi parte que me enfrentara a Gratt.
Ahora un viejo , algo borracho , se levantó y dijo:
-Oye joven, yo te lo digo si me pagas un whisky.
-O.k. Tome una moneda.
-Gracias, se hospedan en el hotel Aragua. Al otro lado de la calle.
Charly se alejó de allí y se dirigió al hotel. Al entrar había un empleado detrás del mostrador.
-Me han dicho que se alojan aquí Gratt Tasende y Norton Planeta.
-Así es. En la habitación 27.
-Gracias.
Subió las escaleras y al llegar a la habitación llamó a la puerta.
- ¿ Quién es ? - gritaron desde dentro.
-Un amigo, vengo con un mensaje.
-Está bien. Pase .
Y pasó. Les contó lo sucedido en Carballo City y que el alcalde les contrataba. Gratt contestó:
- ¡¡Killer Fifi !! . Hace meses que lo ando buscando. Vaya coincidencia. Aceptamos . Por fin me enfrentaré a él.
-Sí, iremos y acabaremos con él y su banda. - dijo Norton.- Por fin cumplirás tu venganza, Gratt.
Gratt era un joven de 24 años. medía alrededor de dos metros. Era moreno. Fría mirada. Músculos de acero y era muy muy guapetón.
Norton era más o menos igual pero algo menos.


Seguirá..............

miércoles, julio 26, 2006

DOS CONTRA EL MUNDO

CAPITULO III

Al amanecer todo el pueblo estaba durmiendo.Bueno, todo el pueblo no, porque Gordon Pallas, el barman del saloon, salía de su casa para abrir su negocio. Al dar unos pasos se encontró con el grotesco espectáculo. Henry estaba allí, colgado,como la noche anterior. Se asustó y echó una mascada. Al recuperarse fue corriendo a casa del alcalde.
Llamó a la puerta:
-Dalton, abre la puerta, pronto.
-Ya voy, ya voy. ¿ Que pasa ?
-Abre la puerta.
Abrió y apareció Dalton en pijama. Gordon entró y le contó lo sucedido.
-Dios mío. Esto se pone peor de lo que yo pensaba. -dijo Dalton-. Había que mandar a otro más listo, que tenga valor y que sea joven para tan peligroso viaje.
-Sí, pero ,¿ quién ?.
-Charly Xoca es el único que reúne esas condiciones en el pueblo. Tú ahora vete y abre el saloon. No digas que mandaremos otro mensajero.
En ese momento apareció Luna en camisón.
-¿ Qué pasa papá ?
-Mataron a Henry Feiri. Mandaremos a otro. A Charly Xoca. Es la única salvación que tenemos.


Seghuirá...............

jueves, julio 20, 2006

DOS CONTRA EL MUNDO

CAPITULO II

En la casa del alcalde Dalton Richard, este y su hija Luna, una chica de veinte años, preciosa, morena y de ojos azules, con una sonrisa encantadora y muy dulce, estaban discutiendo sobre el problema del pueblo.
-Luna, hija, no quiero que te pase nada. Eres lo único que tengo. Te quiero más que a nada en el mundo.
-Papá, ya lo sé. Yo a ti también. Solo podemos hacer una cosa.
-¿ Cual ?
-Lo estuve pensando y es lo mejor. Mandar a un mensajero a Compostela a contratar a dos justicieros, que nunca fracasaron y sé los hombres que nos hacen falta.
-¿ Quienes son ?
-Gratt Tasende y Norton Planeta
-Los he oido nombrar. Sí, es lo mejor. ¿ Quién irá a contratarlos ?
-Irá un empleado tuyo.
-Está bien. Partirá esta noche. Avísalo.
El ser mensajero le tocó en mala suerte a Henry Feiri. Salió del pueblo con las sombras de la noche, con sus sigilosos y briosos pasos hacia el establo para coger su caballo, negro con pintas blancas y tremendamente veloz hacia la aventura de atravesar el pueblo e ir a Malpica. El mensajero era alto, rubio, un poco tonto, pero era un gran chico. Montó en el caballo, y partió raudo y veloz. Pero como ya hemos dicho, Henry era algo tonto. Por eso no se fijó en que dos hombres de la banda de Killer se le pusieron en su camino.
Apuntándole con un revólver le dijeron:
-¿ Adonde vas?, me cago en la cona...
-Yo....yo...iba a dar una vuelta por los alrededores.
-Para ir a dar una vuelta ibas muy rápido, ¿ no crees?
-Es que tengo ganas de ... bueno, de mear. Entonces, por eso iba tan rápido, para regar un cactus con mi gran meada salvaje.
-¿ Que quieres, que me lo crea?, jajajaja. Oye, ya no somos niños de teta. Tú ibas a avisar a alguien. Contesta cabrón. No me jodas la paciencia.
-No, por favor, por tu puta madre, no me jodas oh, boh, no lo haré mas. Venga oh.
Toni Veiguis, que así se llamaba el que llevaba la voz cantante, le dijo a Nick Fuentes:
-Si, ya. Bájalo del caballo y llévalo a la plaza del Generalísimo.
-Está bien....
Y de un ostiazo lo bajó del caballo esnafrándolo contra una piedra que estaba en el suelo.
Le pegaron una paliza, le pegaron en sus partes. Su boca parecía un río de sangre. Lo ataron por una cuerda y lo arrastraron hasta la plaza. Su piel se hacía trizas. Su cuerpo quedaba en carne viva.
Cuando llegaron a la plaza, cogieron una cuerda de cáñamo y se la pusieron alrededor del cuello. Lo iban a colgar de un árbol que allí se alzaba.
Y lo colgaron.
Su cuerpo comenzó a bailar la danza macabra de la muerte. Su rostro se volvió de un color morado.
-Lo dejaremos hasta mañana por la noche. Así valdrá de aviso a los próximos héroes que se atrevan a hacer lo que este quería. -dijo Nick Fuentes, soltando una carcajada.
-Sí, valdrá de escarmiento. - dijo Toni Veiguis, acompañando a Nick con su carcajada.

seghuirá............

martes, julio 11, 2006

CANTO BO É O SABER

Non sei ben cal é o motivo pero as persoas en xeral molestámonos cando alguén nos corrixe si pronunciamos mal unha palabra. Ben é certo que hai xente que o fai para deixarte quedar mal ante outras persoas e outras que o fan para demostrar que elas son as máis listas e a maior parte das veces con esa prepotencia que, polo menos a min, non me gusta. Pero ao mesmo tempo hai xente que, cando é correxida de boa fe, parécelle mal, porque deben sentirse humillados, e non ten porque ser así.
Un día estaba eu traballando e un compañeiro acercouse a min e díxome : “ esa palezitadora está fallando moito “ e eu contesteille de boa fe: Non se chama palezitadora, Manolo, chámase paletizadora , sobre todo porque esa máquina o que fai é paletizar, non palezitar”. Entón, visiblemente molesto, respostoume; “bueno, ti xa me entendes” , “ entendo, Manolo, pero que eu entenda non quita que se chame paletizadora. Non te mosquees, que eu non fun o que fixo o diccionario, soio che estou decindo como se di ben” . “ Pois pa min chámase palezitadora” . Ainda hoxe Manolo segue palezitando…
Outro día outro compañeiro falando dunha ferida que tiña dixo que utilizara esparatrapo, e claro, eu tamén lle comentei que estaba errado nesa palabra e contestoume: “ bueno, a min o que me interesa é que a ferida curoume”, e eu repliqueille: “ vale, Rafael, vale, pero dise esparadrapo “. Ainda hoxe Rafael segue utilizando esparatrapo…
Cada final de mes tamén está o compañeiro que cando vai as oficinas a cobrar che comenta: “ oiches, vou arriba pola nónima. Queres que che baixe a túa? E eu lle digo : “ home, si fas o favor a min baixame a nómina, que a nónima non sei que é “ e él , tamén molesto respóstame: “ pois agora vas ti por ela que eu non cha baixo”…
Non entendo que se sintan mal por ser correxidos cando din mal unha palabra.
A min en certa ocasión, falando das olimpiadas, e mais concretamente da natación, comentei que o estilo que máis me gustaba era o cross, e un amigo sacoume do meu erro decíndome que non se chamaba estilo cross, senón estilo crol. Eu , ao contrario dos compañeiros anteriores, síntome agradecido. Por iso, agora cando falo con amigos de natación, de motocrol ou de autocrol síntome seguro de estar falando ben.
Canto bo é o saber…

miércoles, julio 05, 2006

DOS CONTRA EL MUNDO

CAPITULO I

En 1852, Carballo City era un pueblo de unos cien habitantes. Era normalmente una ciudad alegre, normalmente, porque lo de ahora no era normal. Una banda de forajidos que, capitaneados por Killer Fifi y su segundo Serrano Mclee, implantaron el terror en toda a Costa da Morte. Eran diez hombres despiadados, crueles, sanguinarios, sin piedad y sin escrúpulos. Unos profesionales del colt, que se apoderaron del pueblo a través del terror, matando al sheriff por la espalda. Eran buscados por los federales y allí no los podían encontrar. Era un pueblo demasiado alejado de las grandes ciudades, como Compostela, Malpica o Corme.
Killer Fifi era un hombre alto, fuertes espadas, bien parecido y con largos cabellos. Su vestimenta era toda negra. El colt lo llevaba atado por un cordelillo a la pierna, como los verdaderos pistoleros. El cinturón canana repleto de balas, al igual que Serrano Mclee.
Estaban en el saloon tomando un whisky ellos dos, con un guardián a cada lado de la puerta.
-Oye Killer, tuvimos suerte. Ninguna baja y el pueblo es nuestro - dijo Mclee al tiempo que soltó una carcajada muy despiadada y desagradable.
-Sí, es cierto. Aún estamos los que empezamos la aventura. Aquí los federales no nos encontrarán y con el cable telegráfico roto no habrá posible comunicación con otro pueblo. Jajajajaja......somos terribles.


seghuirá...........