BAILANDO NO MEU PETO

Escollo unha eternidade de esto
como anxos caendo
o mundo desaparece
ríndose no lume.
¿ É sempre así ?
Carne e sangue e o primeiro bico
as primeiras cores
o primeiro bico.

Retorcémonos baixo unha luz vermella
sorriso vudú
xemelos siameses
unha rapaza na ventana mírame durante unha hora
logo todo desármase
roto no meu interior
desármase.

As paredes e o teito móvense no tempo
empuxa unha culleriña dentro das miñas mans
lentamente subindo as escaleiras
e dentro da habitación.
¿ É sempre así ?

Bailando no meu peto
gusanos comen a miña pel
ela brila e crece
cos brazos extendidos
as súas pernas en torno a min...

Pola mañán chorei

Déixame morrer
non lembrarás a miña voz
marchei e envellecín
ti nunca falas
nos nunca sorrimos
berro, non eres nada
xa non te preciso
non eres nada.

Marchítase e xira...
marchita e xira...
berro con forza
¡ Todos morremos !
Ríndonos dentro do lume...

¿ É sempre así ?